Budun ve İl - Bir Giriş

İlk başlarda hem anlaşılması hem de görülmesi zor bir sorun olabilir; ama kanında kutlu Türk kanı taşıyan herkes evvel farkına varacaktır ki Türkiye Cumhuriyetinin ve genel anlamda modern Türk devletlerinin bedensel ana sorunu, ideoloji veya yönetim anlayışında bulunamaz. Hayır, Turan'ın oğullarını her türlü yoldan geri tutan sorun Türk devletlerinin kendileriyle alakalıdır. Sadece belirli devlet kurumlarını veyahut işleyişlerini değiştirmek, bugün yüzleştiğimiz sorunları çözmeyecektir. Devletlerimiz hastalıklı, bozuk ya da geri kalmış değillerdir, bu olanaksızdır çünkü Türk halkları her zaman yüksek bir medeniyet seviyesinde var olmuşlardır. Çektiğimiz sıkıntının asıl kökü, devlet yapısında; daha derin bir incelemede modern genel devlet anlayışında bulunmaktadır.

Anadolu'yu örnek alalım; Türkiye Cumhuriyeti devletinin kurumlarının yetersizliği, devletin işleyişindeki sıkıntılar belli ve herkesin görebileceği bir şekilde gözler önüne serilmiştir. Fakat, bu sorunların kaynağı yukarıda da bahsettiğim üzere ehliyetsizlik veya geri kalmışlık değildir. Devlet yapısı kendisi ehliyetsizliğe ve yolsuzluğa izin vermektedir, ama bunun nedeni devletin kurumlarının düzgün çalışmamaları değil, devlete içkin olan unsurların devlet yapısı içinde yüksek bir otonomiye sahip olmalarıdır. Bu otonomi, sonuç olarak bir işi yerine getiremeyecek insanları iş başına getirir. Bu, devletin kurumlarının ehliyetsiz olmalarından değil, kurumların içsel bir sıkıntıdan mağdur olmasından kaynaklanmaktadır. Devletin varlığına izin verdiği bu hastalıklı otonomi, devletin her noktasına yayılmakta; devletten ayrı olan topluma bile taşmaktadır. Sonuç olarak devlet ve halk arasında gerçek bir birlik sağlanamaz, ve bu yüzden halk devletten tam anlamıyla yararlanamaz. Devlet üzerisinde hüküm sürdüğü ülkenin tüm kaynakları üzerinde sınırsız erişime sahipken, bu kaynaklar devletin içinde bulunan özerk unsurlar tarafından parazitik bir biçimde kullanılır. Sonuç olarak, devlet halk için geri yatırım yapsa bile, tüketilen kaynaklar ve para devletin halkın sahibi olması gereken topraktan devlete içkin olan unsurlar tarafıından alınanın çok azını karşılar. Türkiye cumhuriyeti devleti, etkisinde olduğu bu sıkıntıdan kurtulamaz, çünkü devletin kendisini bu otonominin önüne geçecek şekilde tekrardan yapılandırması mümkün değildir.

Bunun sebebi yine bahsettiğimiz şekilde devletin ideolojisinden veya yönetim şeklinden değil, devletin yapısının kendisinden kaynaklanmaktadır. Cumhuriyet, cumhuriyet olduğu için veya demokrasi Türk siyasetinde pozitif bir etken olduğu için, bir sorunla karşılaşmamız olasılıklı değildir. Devlet anlayışı, tüm sıkıntılarımızın derinde yatan kaynağıdır. Cidden, devletin karşılaştığı tüm sıkıntılar, devletin organları değil, bedensel yapısı yüzünden kaynaklanmaktadır. Devletin yüreği kan pompalamakta sıkıntı çekmez, hastalıklı değildir; devletin kendisi mekanik olmayan bir yapıya sahiptir, kısacası ölüdür.

Aynı şekilde, bu devlet anlayaşına bağlı olan sorunun, demokrasinin çok daha etkisiz bir şekilde bulunduğu Türk ülkelerinde de görülmesi, ortak bir hastalığın bulgularını kanıtlar. Otokratik yönetim biçimlerinin yaygın olduğu Türkistan ve Azerbaycan coğrafyasında, halk yine aynı sıkıntıdan mağdurdur. Bu da bize ideolojinin ve yönetim anlayışının bu problemi çözerkenki önemsizliğini ifade eder, çünkü demokrasinin devlet içindeki unsurların otonomisiyle bir alakası yoktur. Peki, ne yapmamız gerekir, ona bakalım.

Bize ne fayda eder?

Lakin, Türk ırkının geleceği sadece kağanlık sisteminde bulunulabilir. Çünkü kağanlık, modern ve yabancı devlet anlayışlarına karşın budun ve il birliğini tutmaktadır. Devletin halktan, halkın devletten olduğu bu sistem, Türk ırkı için en kutlu ve şanlı devlet şeklidir. Bu demek değildir ki, kağanlık bizi demokrasiden veya insan haklarından mahrum bırakır. Bu saf bir ideoloji değişimini değil, devletin iskeletinin değişimini teşkil etmektedir. Devletin dışında tikel olarak var olan unsurları devletin içine almakla birlikte, halkı devletin; devleti halkın bir parçası yapan kağanlık sistemi, bugün karşılaştığımız ''devlet içi unsurların otonomisi'' sorununu kökten çözmektedir. Bu önerge, ne gericidir ne de geri kafalı. Aksine, şuan var olan sorunlarımızı çözmek için yeni bir sistem tasvir ettiğinden, ilericidir. Kağanlık ne teknolojinin önüne geçer ne de modern kültürel yapıların; Türk teşkilatlarını ve toplumsal yapılarını sadece güçlendirebilir. 

Eski Türk alfabesine geçilmesi, eski Türk geleneklerinin diriltilmesi ve benzeri eylemler bizi ancak daha modern ve medeni kılabilir, çünkü özümüze ne kadar yakınsak o kadar saf oluruz. Kültürel, etik ve toplumsal saflık bizi ancak yüceltebilir, kitlelere sadece kağanlarda bulunan kutu yayar. Kağanlığın gerçek anlamı budur; mutlak bir monarşi veya tek adam yönetimi asla Türk geleneğinde bulunmamıştır. Tanrı'nın verdiği kut, elbet her Türk'ün kanındadır, fakat bu kutun farkında olan çok az kimse vardır. Kağanlık sisteminin amacı; kutu merkez haline getirerek, toplumu saflaştırarak, budun ve il birliğini sağlamak, yani halkı kendisi üzerinde egemen kılmaktır. Bu sayede devlete içkin olan tek kurum devletin kendisidir, çünkü devlet tüm şeyleri kapsar, ulus devletle birdir. Devlet kendisini, kendisi içinde yayılmış bulunan asil kut sayesinde tecelli etmektedir, Türk devleti, Gök Tanrı'yla birlik kurmaktadır.

Schelling - Ahir ve İnstrümentalite

 Schelling'e göre tarihin ilerleyişinde Tanrı anlayışı için sadece iki olasılık vardır: 

Ya antropomorfizm'den kaçarak, bilinç ya da niyet sahibi bir Tanrı kavramından vazgeçilmesi, (kısaca Tanrı'nın negatif yani özgürlük sahibi olmayan bir varlık olarak görülmeye başlanması) veya Schelling'in kendisine atfettiği gibi sınırsız bir antropomorfizm doğrultusunda Tanrı'nın ''tamamen'' insanlanlaştırılması. Şimdi, bizim için en yüksek önemi teşkil eden konu, Schelling'e göre insanlığın küresel ilerleyişinin son bulma süreci ve Schelling'in ''ahir zamanının'' iki ayrı yorumlanış biçimidir. Bu yorumlama, Schelling'in iyi olarak gördüğü Tanrı'nın insanlaştırıldığı kültürel gelişim yolu yerine karşı çıktığı ''Tanrı'nın ölü bir varlık olarak görüldüğü'' anlayışların devam etmesi ve tarihte ileri bir noktada Tanrı'nın tamamen cansız ve hareketsiz bir obje olarak genel kültüre geçmesi olanağını, konu alır. Bizim için yüksek önem teşkil eden ikinci yorumlama ise, pozitifliği ve özgürlüğü felsefenin merkezi haline getiren Schelling'ci bir yorumlamanın düşüncesel boyutta tutunması ve genel ''görülen yasa'' haline gelmesi, sonuç olarak ise Schelling'in tahmin edemeyeceği bir şekilde insanlığın dünyanın kendisinin canlı ibadet haline gelmesi için instrümentaliteye girmesini, yani kısaca Noosfer'in erimesini ve bunun devamı olarak Tanrı'nın dünyaya etli ve kanlı bir şekilde tekrar gelmesi olanağını konu alır.

Peki, Tanrı'nın canlı durumda olması, Schelling'e göre ne demekir, ona bakmamız lazım. Hem Hegel ve Schelling radikal bir yolu seçerek İsa'nın söz olarak saf tin olduğunu savunmaktadır. Ve sözü geçen tinin aktif olabilmesi için insanın tecellisine ihtiyacı vardır. Bu, mekanik bir ilişkiyi teşkil eder. Kısaca Tanrı'nın aktif olarak kendini insan sayesinde tecelli etmesi; Tanrı'nın insanda kendi imgesini görmesi, Schelling tarafından ''Tanrı'da doğrulan Tanrı'dır'' şeklinde özetlenir. Schelling'e göre, Tanrı insana kendisini tecelli etmek için ihtiyaç duymakla birlikte, ölü bir varlık değildir. Bir yaşam sürecine, fakat zamanın kısıtlamasına tabii olmayan Tanrı, kendisini doğurur. Bunu şöyle açıklayabiliriz: Tanrı ahlaki varlığının var olabilmesi için insana ihtiyaç duyar, çünkü insan olmadan ahlakın bir boyutu yoktur. ''Şeylerin Tanrı'dan oluşu, Tanrı'nın kendini tecelli edişidir.'' 

Schelling için ayrı bir konsept, bağımlılıktır. İnsanın Tanrı'ya olan bağımlılığı Tanrı'ya içkin olmasından kaynaklanmaktadır. Ancak,

''İlahiliğin temsilleri ancak bağımsız varlıklar olabilir.'' 

 

^{Yeşaya 55:8}“Çünkü benim düşüncelerim
sizin düşünceleriniz değil,
Sizin yollarınız benim yollarım değil” diyor RAB.

Bununla birlikte Schelling bağımlılık düşüncesinin kalıbını ortaya koymuştur. 

 ''Son ve en yüksek mercide, irade dışında bir varlık bulunamaz'' 

Bu sayfada bunu söyleyen Schelling, arka sayfada ise Spinozacılığı kadercilikten alı koyan şeyin, şeylerin Tanrı'da kapsanmasına izin vermesi olduğunu söyler. Kısaca, insan Tanrı'ya içkin olmakla birlikte, kendi kaderini, ya da Schelling'in deyimiyle ebedi özünü belirleyebilmektedir. Bunu, özgürlük sayesinde yapar. Özgürlük ise, insanın iyiyi veya kötüyü seçebilmesi olarak açıklanır. Tanrı'da iki ana unsur bulunur, Tanrı'nın özü ve Tanrı'nın zemini. Zemin, özden ayrı bir baz, bir kat olarak görülebilir. Schelling'e göre, arzu ve isteğin olduğu her yerde özgürlük tam anlamıyla mevcuttur. İyiliğin kendi gücüyle zeminden çıkıp gelişebilmesi, içinden çıktığı zemin sayesinde Tanrı'dan bağımsızlaşması ve ondan ayrılması, bunun sonucunda hala Tanrı'nın içinde fakat ondan bağımsız olarak var olması, insanın durumuna yakındır. İnsan aynı şekilde özgürlük sayesinde Tanrı'ya halen içkindir, çünkü Tanrı'yı aktif olarak tecelli eder; Tanrı zemininin iradesini kendi iradesi olarak görmektedir, yani insanda kendini görmeye devam etmektedir. Bu unsur; insanın özgürlüğünü, ve bağımsızlığını, gerçek anlamda kanıtlar. Bu, insanın iki ilkenin güçlerini kendi isteğiyle parçalayabilmesi, ahlaki düzeni ''alt üst'' edebilmesidir. İnsanın özü bizzat Tanrı'da değil, Tanrı'nın zeminindedir.

''Özgürlüğün gerçek ve canlı kavramı ise, onun iyiliğe ve kötülüğe yetkın olmasında yatar.''

Doğanın karanlık zemininin canlanmasıyla uyanan kötülüğün tinidir. Işığın doğumundan başka bir şey olmayan ilk yaratılışta, karanlık ilke, ışığın kendisinden çıkabileceği zemin olmuştur.

Schelling açık bir şekilde kötülüğün varlığının gereksinimini belirtmektedir, çünkü kötülük olmadan tin sadece kör iradeye sahiptir. Şimdi, Georges Bataille'in egemenlik anlayışına bakmamız gerekmektedir. Egemenliği bir eylem sayesinde efendi-köle ilişkisinin üzerinde bir seviyeye ulaşılması olarak açıklayabiliriz. Mesela; bir yudum şarap içtiğinizi düşünün, o an günah doğrultusunda nefsinizle egemensinizdir. Bataille için kötülük bir gerekliliktir, fakat bu kötülüğü daha az kötü veya iyi yapmaz. Egemenliği felsefesinin başına koyan Bataille için, iyi birisi olmak kötülük sayesinde egemen olmaktan çok daha az önemlidir. Göğün mavisinde ki gibi, Bataille için ideal bir yaşam, insanın ruhunu ''etrafındaki şeyler kadar'' kirletmesiyle birlikte başarılır. Kısaca, benliği nihilistçe egemenlik tutkusuyla yok etmek, nirvanaya kötülük (ruhumuzdan ödün vererek) sayesinde ulaşmak Bataille'in amacıdır.

Schelling kötülüğün varlığının belirli bir düzenin tersyüz olmasından kaynaklı olduğunu, zeminin karanlık ilkesinden geldiğini belirtmiştir. Sorulması gereken soru, Schelling'in öğretilerinin Bataille'ci bir görüş altında daha ileri bir şekilde nasıl yorumlanabilecekleridir.

Şimdi, bu yazıyı yazmamın asıl sebebi olan ''Ahir ve İnstrümentalite'' kısmına geldik. Schelling zamanın ve kötülüğün bir sonu olup olamayacağı sorusuyla karşılaştığında Tanrı'nın bir ''yaşam'' olduğunu ve yaşam sürecine tabii olduğu pozisyonunu tekrardan belirtir. Yaşamın sonunu, insanlığın sonu olarak alabiliriz, ki bu Tanrı'nın kendi ahlaki varlığını tecelli etmekten yoksun olduğu bir noktadır. İnsan, o çok özlem çektiği kutsal iyiliğe doğru tabiri caizse erimektedir. Zeminsizlik, yani her şeyin atak eylenmesidir, tekil varlıkların yokluğu ve her şeyin birleşimidir. Bu İnstrümentalite, dünyayı yaşayan ibadet haline getirir, çünkü artık insana ihtiyaç yoktur, ve dünya kendisi ebedi özünü karanlığın tininden çıkartır. Dünyanın tini, insanlığın birleşik tininin bir temsili-düşüncesinin ifadesidir, ışık ilkesinin son verimidir. Tikel varlıkların Ebedi Bir'e erimesi, Ebedi Bir'in yaşam sürecinin sonu, kendisini doğurmaya duyduğu özlemin son raddesidir. Var olan tüm şeyler, ''yaşam'' üzerinde egemenlik sağlamışlardır.

Reflections

 Monochrome, Monotone, Missing.

I can see behind myself lays a garden of roses, to the point of horizon and dawn, the west.

In front of me, is a garden, lifeless. To the point of birth and horizons forgotten, the east.

First, a feeling has to be explained, a feeling of stillness. Of unmoving fervor, of a flower unripe, without decay nor life. A cloudy emotion; a monochrome blood-related notion of historic sickness. A neglected body and a forgotten past. It is not that the garden is empty, the problem lays in the very veins which the garden carries. The roots and the ways which we have admitted ourselves to, yet we cannot imagine another life. Another garden. A flower ripe with motion and life. A monotone barrier is what only lays before us, of unimaginative resolutions and ungiving solutions which we must break. 

I am writing this in english and not in turkish, because I want others to read it. People from all edges of eurasia to know my pain. A legacy of Turan is my only dream, the death of my dream is my only nightmare. What difference is there, between my pain and the pain of my brothers? For the first time in history sons of Turan are being enslaved. From the furthest reaches of finland and hungaria, to the cities of japan and anatolia; to the endless steppes of turkestan and siberia, my call is to every single person I hold dear to this pride. 

The vastness of Turan consumes me. Such a nation can exist, and it will realize itself. I see no state which is occupied as legitimate, and it is a truth that Turan is under siege. But we know too well, freedom is priceless and our enemies have no honour.

Turan is not just a name, an ideal or a region. It is a civilization, it is people, it cannot simply mean a body of land extending from Thrace to Dzungaria. I do not believe in Turkism. Of course it is a priority for me, the unification of Turkic peoples; and there are rats who would reject even that, with all their hatred and lowness. Turan is not dead, is what we must first acknowledge. Turan is not a plan for the future nor a plan drawn in the war room, Turan is here with us today. What we must realize, is the expulsion of invaders. 

In Hungary and Finland, Europe. In Turkey, Turks must be the ruling people. In Siberia and China, our people are under the control and oppression of dogs. In Japan and Korea, the Americans are still present.

Unity is not to be realized with the swords of intellectuals nor generals doing their work from faraway rooms but it shall be brought to life with millions of us, in squares and palaces, ruling our own nations. In the heat of those moments, burning away the monuments of enemy occupation, taking down memories of the siege. The public must know, we must be present in society everywhere. The Turanid spring will be one for the people, not of colour revolutions. 

-

My love, ever so cold and daring.

Your hands, the warmth of blood.

Above the arms which it flows in,

Are the marks of an attempt to soothe.

Graceful, red veils lay under the skin,

Shedding themselves in the moonlight.

This night, I have left for a squander,

At finding reasons and past valor.

Blow after blow I have only given,

Left to write and cry and ponder.

An heavy burden crushing me,

I wonder what I can tell you.

no way out

 It has been so long since I last felt considerably happy; of course I have had short-lasting pleasures and hopes but it all comes down to true misery as soon as the mist of joy is cast away. Dopamine meltdown, I find myself in waking moments everyday, when I lose everything only to start again tomorrow. I am so tired of this. Cycling through people, trying to find something real. Cycling through moments, through days, weeks, months. The feeling of no feedback devours me, for I am feeding constantly into a loop of the same day. Going through the same pain in different shades, under different levels of light. And it takes away so much. So much of me. My body, my mind, my soul. It is destroying me, my grave enemy. 

The pastures of my past are the pastures of my future, I have spent the pastures of the last few months braving meadows. Meeting people I don't talk to the next week, taking myself down into lakes of hope. Drowning at the mere promise, before my feet even fall into the water. I had promised myself; things will get better. 

Has it gotten better, am I doing well, does the next day seem more promising than another one..? No. Not at all.. I struggle to keep walking, to keep breathing at times. My ribs are pushing into my heart, I am tearing myself apart from the inside out. But what can I do other than surrender myself to God?

I wish it didn't have to be like this, but festivals must end as festivals must. There truly are greater things in life, which present no satisfaction to me in my current state, but... I must take a way. I simply have to.

I must struggle and continue. Because even if I have nothing today, the promise still remains. Whether I drown or not. This feeling of emptiness stays even in the most joyous of nights, a great melancholy has befallen me like a love the kind of no other. My only company is darkness at the times I am most fragile, and silence has became music to my ears. I used to like dancing in my room, without care for making noise or anything else really, but not even music makes me feel anything anymore. Just sadness; music is a sharp blade, drawing out the loneliness out of my veins.

Though white paper and black ink does satisfy me, it pushes a feeling inside which I cannot explain. I really admire the purity of it, the dance of the two colors. How the ink has a way of taking itself out through the pen, the marks it leaves on the barren ground it lays itself on. Its quite beautiful for me. 

Unlike the black ink, I have no way out of my isolation. 

Ağaçların arasında bir yürüyüş

 

Ateş böceklerinin vızırtısı, yaşlı tomrukların göğe uzanan gövdeleri. Toprak kokusu sadece bizi çekmiyor, yapraklar ve ağaçlar da ona aşık. Ama ağaçların arasında bir yürüyüş, doğanın içinde bulunulan diğer zamanlardan çok farklı. Bir karanfil bahçesi mesela, karanfillerin ak kokusu, havaya akan karanfil dokusu. Ya da bozkırda ufuğa doğru at binmek, ruhun içinden gelen ebedi bir yolculuk. Bunlar çok farklı deneyimler. Ağaçların arasında kutsal bir bağ var, insanların arasında olan ağlar kadar geniş. Tekil ağaçlar çoğul oluyor, teke karışıyor, orman bir bütün. Asla kırılmayan dalları ve dik duruşları ile ağaçlar sonsuza doğru birlikte eriyor. Bir karanfil bahçesinde her çiçek tabii yine tek ve varlığında özeldir, ama karanfiller göğe dağılmak için var. 

Ağaçların arasında yapılan bir yürüyüşün metafiziksel özelliklerini göz ardı edemeyiz; ormanın o bölgeye kazandırdığı tenhalık ve izolasyon. Ruh kendini süzebilir. Ağaçların arasında kendi hayaletlerimizi görebilmekle birlikte, başkalarının ruhlarının içine bakabiliriz. Ormanın bir noktasından diğer bir noktasına yürümenin, küçük çaplı ve kısa süren bir hacdan farkı yoktur. Bizi birlikte tutan ağlar ve ruhu oluşturan bağlar da bir o kadar kadim ve kutsaldır. Ağaçların özelliği de bu. O yürüyüşün verdiği his, sadece bir yürüyüş değil, uygulanması gereken bir emiri anımsatır. Ormanın ruhu insanın ruhuna hitap ediyor.

Birbirine çarpan doğanın çıkardığı hışırtı sesi, çam kabuklarından fışkıran reçine kanımız gibi akıyor. Yere akan yapraklar da öyle, Tanrı'ya akan ağaçlar da.